Bogusław Perzyk urodził się w 1960 roku w Warszawie, gdzie w roku 1979 ukończył L Liceum Ogólnokształcące im. Ruy Barbossy. W 1986 roku na Politechnice Warszawskiej uzyskał dyplom inżyniera budownictwa lądowego. W 1991 roku ukończył studia podyplomowe na Wydziale Handlu Zagranicznego Szkoły Głównej Planowania i Statystyki. W 2001 roku otrzymał tytuł doktora nauk humanistycznych w Wojskowym Instytucie Historycznym Akademii Obrony Narodowej.

W latach 1988-1991 zdobywał doświadczenie budowlane i konserwatorskie. Najpierw w Przedsiębiorstwie Państwowym Pracownie Konserwacji Zabytków, a potem „Budokor-Warszawa” SA, na stanowiskach od inżyniera budowy po kierownika zespołu budów i koordynatora. W 1992 roku założył własną firmę i do chwili obecnej prowadzi samodzielną działalność gospodarczą.

Ponad 40 lat zajmuje się ochroną i opieką nad zabytkami techniki wojskowej. Od 1976 roku członek, a od roku 1993 członek zarządu Klubu Miłośników Dawnych Militariów Polskich w Warszawie. Od 1991 roku członek Towarzystwa Przyjaciół Fortyfikacji, przy czym od roku 2006 członek zarządu oddziału warszawskiego. W latach 1995-2006 członek Zarządu Fundacji Ochrony Zabytków Militarnych. Od roku 2000 członek Osowieckiego Towarzystwa Fortyfikacyjnego. W 2005 roku otrzymał uprawnienia rzeczoznawcy Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego, które to obowiązki pełni kolejną kadencję. Posiadacz kolekcji militariów liczącej ponad 2000 eksponatów.

W roku 1976 przedstawił na forum publicznym swoje pierwsze opracowanie na temat sposobów opieki nad polami bitew i pozostałościami po stoczonych walkach, któremu przyznano I nagrodę w ogólnopolskim konkursie krajoznawczym turystyki historycznowojskowej „Ocalić od zapomnienia”. W 1978 roku opublikował pierwszy artykuł, a w 1985 roku wygłosił pierwszy referat naukowy dotyczący ochrony i opieki nad zabytkowymi fortyfikacjami. Do dzisiaj wziął udział w blisko 30 konferencjach naukowych w kraju i za granicą, przy czym na niemal wszystkich wystąpił z referatami. Dotychczas autor ponad 70 artykułów poświęconych zagadnieniom fortyfikacji, umundurowania, ekwipunku i uzbrojenia wojskowego z okresu I i II wojny światowej, jak też badaniom XX- wiecznych pól bitewnych. Współautor wraz z J. Miniewiczem monografii omawiających historię budowy, strukturę inżynieryjną, udział w wojnie i powojenne losy niemieckich pozycji ufortyfikowanych Oder-Warthe-Bogen (1993) i Pommernstellung (1997). Autor monografii rosyjskiej Twierdzy Osowiec 1882-1915 (2004) oraz opracowania o granatach ręcznych i karabinowych Armii Czerwonej z lat 1918-1945 i używanych w Wojsku Polskim w okresie 1945-1955 (2009). Ponadto autor monografii znanego na całym świecie polowego stanowiska dowodzenia władz III Rzeszy o kryptonimie „Wolfschanze” (2014). Praca prezentuje wreszcie wyniki polskich badań nad tym obiektem, w zakresie i formie o wiele szerszych niż czynili to wcześniej autorzy licznych zagranicznych i polskich publikacji. Wkładem w 100. lecie bitwy warszawskiej 1920 roku jest opracowanie o przedmościu Warszawy 1920-1921 (2020), w którym po raz pierwszy w polskiej historiografii m.in. został pokazany wygląd fortyfikacji wybudowanych do obrony stolicy przed bolszewicką inwazją.

Autor, bądź współautor ponad 30 opinii, ekspertyz, koncepcji i projektów dotyczących opieki nad budowlami obronnymi i pobojowiskami z I i II wojen światowych, ich zagospodarowania do celów turystycznych i dydaktycznych, które zostały sporządzone dla służb konserwatorskich, muzeów oraz samorządów i organów administracji publicznej.